Maandag 6 april — Lijden – Willigis Jäger

Beste allemaal, Ik zag in mijn agenda dat ik komende maandag zou voorlezen op onze zen-avond. Omdat dat niet kan doorgaan stuur ik jullie als alternatief via Okke een tekst vooraf het ‘zitten op afstand’ voor komende maandag. Het gaat over ‘lijden en groeien in tijd van crises’ Het is voor mij ook bedoeld als een hommage aan Willigis Jäger die onlangs overleed. Ik wens je veel inspiratie toe.
Hartelijke groet en goedgaan, Theo

Lijden – Willigis Jäger

Het leven is vol lijden. Steeds opnieuw komen we in pijnlijke situaties. We kunnen er een klaagzang over aanheffen of we kunnen proberen ze voor onze groei te benutten.
Voornaamste voorwaarde hiervoor is aanvaarding. Aanvaarding van de situatie die je op dat moment niet kunt veranderen. Aanvaarding van de pijn, aanvaarding van de omstandigheden. Dat heeft niets met fatalisme te maken.
Het betekent ook niet dat ik niet naar de tandarts mag gaan of een operatie mag ondergaan wanneer ik ziek ben. Integendeel, je kunt alles doen om de pijn te verminderen. Maar er zin situaties waaraan je niets kunt veranderen en die je alleen maar kunt aanvaarden. (…) We doen ons best om het lijden te ontlopen. Maar wanneer we het lijden niet aanvaarden, verhinderen we onszelf te groeien.
Ook de ergste pijn wordt gedragen door de oergrond die we ware natuur of God noemen. Deze ervaring zal ons transformeren. Crises in ons leven zijn tijden van groei.
We worden uit de moederschoot gedreven om mens te worden, dat is pijnlijk. We moeten naar school voor een opleiding, dat is pijnlijk. We moeten het ouderlijk huis verlaten, dat is pijnlijk. We hebben ziekte en ouder worden te aanvaarden, dat is pijnlijk. En daarna blijft ons niets over dan ook de dood te aanvaarden.

De mensen te helpen betekent hun de waarheid te zeggen en hen voor beslissingen te plaatsen. De leerlingen van Jezus wilden daar niets van weten. Ze wilden van zijn consequente weg als profeet, die naar lijden en dood voerde, niets weten. ‘Weg van mij, satan, ga uit mijn ogen’, zei Jezus tegen Petrus, toen die hem wilde verhinderen om te lijden. Er bestaat in de mystiek een
instelling tegenover het lijden die op het eerste gezicht narcistisch lijkt. Steeds opnieuw hebben heiligen en wijzen om lijden gebeden. Groei en in het bijzonder spirituele groei — synoniem met volwassen worden – gebeurt door lijden. Wie volwassen wil worden, kan er blijkbaar niet aan ontkomen. Een mens tot aanvaarding van het lijden te brengen is moeilijk. Zulke beslissingen zijn ook
voor degene die een mens daartoe moet raden vaak pijnlijk. Wie niet zelf onder een beslissing en een raad die hij geeft lijdt, die is zich van zijn beslissing niet helemaal bewust. Wie anderen op hun spirituele weg wil begeleiden en zelf hogere niveaus van bewustzijn zoekt, zal ze niet bereiken zonder te lijden. Het is een roeping tot lijden op een bijzondere wijze. Er zijn zoveel mensen die
zich op een spirituele weg begeven en menen dat ze het lijden kunnen ontgaan. Maar alle heilswegen voeren door lijden en duisternis en pas door het afdalen in de onderwereld tot het licht. De opstanding is de keerzijde van het lijden. Elkaar in het lijden onderling bijstaan zie ik als een belangrijke opgave van onze samenleving. Lijden brengt ons samen. Voltooi je geboorte!